In 2018 tekende ik dit tekeningetje. Ik zat in deze fase: veel daten, veel roepen ‘ik hoef geen relatie’, en stiekem wel hopen op iets van meer dan 2 afspraakjes. Ik méénde het ook: ik hoefde geen relatie. Ik was blij met verschillende ontmoetingen en vrijheid en fijne lichamen om zo af en toe eens te ontdekken.
Er was blijkbaar weer eens een man geweest die zei “Je bent lief en leuk en ik heb het fijn met je, MAAR…”. Hij was niet verliefd, voelde geen vlinders, zoiets. Ik wíst dat het er niet was — óók bij mij niet — maar toch.
“No fucking wonder dat mijn hart zich sluit. Dat ik wil rennen,” schreef ik. Weg van wat er wél was met hem.
Het was wéér hetzelfde bericht. Wéér het einde van potentie. En nu, achteraf, zie ik het zo helder. Hoe ik zelf in een vermijdende modus ging ten opzichte van potentiële liefdes, om maar niet gekwetst te hoeven worden.
Om me niet open te stellen, te gaan fantaseren over dieper contact, me over te geven aan een (tijdelijke) verliefdheid. Want ik was ervan overtuigd dat er wel weer een “Je bent leuk, maar…” zou komen. En KRAK zou mijn hartje dan doen.
Dus riep ik alleen maar nog harder: ik hoef niets anders dan seks, voor jou 100 anderen, kom niet te dichtbij want ik wil vrij zijn.
Ik wilde geen pijnlijk hartenbreek-gevoel, dus gunde ik mezelf ook geen fijn liefdesgevoel of heerlijk verlangen-gevoel. Oeps, sorry Laura van 4 jaar geleden.
Heb jij dit ook weleens? Een verlangen naar liefde of contact, al dan niet vakkundig weggestopt onder een laag onaanraakbaarheid? En lijkt het je interessant om hier eens in te gaan onderzoeken?
Doen! Er bestaan allerlei interessante workshops en retraites, sommige gericht op de liefde. Tantra heeft mij enorm geholpen met voelen en leren over mijn patronen. Of kom een keertje met me praten, gezellig :)