Het gebeurt stiekem best vaak, denk ik, dat we “ja” zeggen tegen een seksuele interactie, en dan ergens in dat hele proces toch denken, hm, misschien nu niet meer. Het is mij in ieder geval wel overkomen dat dat op een gegeven moment ook echt niet leuk meer was. Dat was het moment waarop ik me realiseerde dat ik zo veel verkeerde dingen had geïnternaliseerd over luisteren naar mijn lichaam, en over STOP mogen zeggen. Ik was een aantal jaar geleden ergens in een tropisch land heel gezellig aan het flirten met een man, we aten pizza en praatten over seks (uiteraard), en we zagen het allebei wel zitten. Op een strandje gingen we zoenen, waar ik heel enthousiast over was. Hij ging wat sneller over me heen rollen dan ik relaxt vond, en ik vroeg om het wat rustiger aan te doen. En, toen al, wilde ik hem geruststellen dat we heus nog wel verder zouden gaan. Het kwam niet bij me op dat ik het ook kon afkappen, op dat moment. Dat ik de tijd mocht nemen om te voelen of ik wel verder wilde. Ik dacht, ‘we hebben tenslotte al gepraat over dat we dit allebei wel wilden. Ik wil dit dus. Ik ben niet die preutse chick die dan gaat afhaken.’ Ik schrik nog steeds van mezelf, hieraan terugdenkend. Later, in bed, samen, gingen we de haltes van de seks-trein langs. Waarvan ik dacht, dit wil ik toch. Hij drong aan om bij me binnen te komen zonder condoom. Ik zei nee (ik kan heus wel nee zeggen, vertelde ik mezelf). Hij drong aan. Ik wilde het nog steeds niet afkappen. Want… god weet waarom niet. Het idee dat ik er al aan begonnen was. Dat er niet meer te ontsnappen was uit deze situatie. Dat ik zo gehecht was aan mijn zelfbeeld van seksueel vrije vrouw. En hij drong aan, en nog meer, zowel verbaal als fysiek. En toen gaf ik op. Liet hem bij me naar binnen, zonder condoom. Ik probeerde er zelfs nog iets leuks van te maken. En de dag erna was ik ZO boos op mezelf. Op hem ook, maar vooral op mezelf. Ik had mezelf niet beschermd. Was ik niet duidelijk genoeg geweest? Ik was niet met geweld in dat bed gehouden, tenslotte. Had ik niet ook van delen van de avond genoten? Ik ben verdomme opgevoed met zulke sterke boodschappen van ‘voor mijn eigen lichaam zorgen’, ‘nee is nee’, ‘ik hoef nooit seks te hebben voor een ander als ik het zelf niet wil’. En ik was notabene op dat moment al diep in de tantrawereld gezakt waar ik leerde over grenzen voelen en aangeven. En toch. Deze ervaring heeft me zo duidelijk gemaakt dat consent niet een kwestie is van ‘snappen hoe het werkt’, dat het toch duidelijk is wanneer een ‘ja’ een ‘ja’ is, en een ‘nee’ een ‘nee’. Het gaat ook over jezelf de tijd gunnen om te voelen. Om te oefenen met dit voelen, en met ongemakkelijke nee’s te communiceren. Oef, ik was helemaal niet van plan dit te vertellen. Maar ik ga het toch posten, omdat het belangrijk is. Omdat ik kwetsbaar wil zijn. Omdat dit een kwetsbaar onderwerp is. Wat ik wilde vertellen, is dat @amnestynl deze week (29 juni t/m 5 juli 2020) bezig is met een enorm toffe campagne om consent onder de aandacht te brengen: #letstalkaboutyes. Om het bespreekbaar te maken in de maatschappij, en om een wetswijziging te beïnvloeden. Want nu is het overtreden van seksuele grenzen alleen strafbaar als er verzet of geweld bij betrokken is geweest, en dat is niet genoeg. Ook ik vind dat we van de Nederlandse overheid de boodschap moeten horen dat een ander van je af moet blijven, tenzij je daar expliciet toestemming voor hebt gegeven. En dat we het moeten normaliseren dat iedereen de tijd moet krijgen om serieus bij zichzelf in te checken, bij elke halte: wil ik hier mee door? Om die wetswijziging te helpen beïnvloeden, kun je een kaartje sturen naar de minister (genoeg anderen hebben hierover gepost via #letstalkaboutyes, als je wilt meedoen ga naar deze pagina). Je kunt berichten over consent en hoe moeilijk of makkelijk het kan zijn delen met anderen. Wat ik ga doen is de komende dagen meer posten op Instagram over HOE DAN. Hoe kunnen we hiermee oefenen, in onze eigen seksuele interacties? . Dank jullie wel voor het luisteren.
